ماهواره «پِیس» کاوشگر جدید ناسا برای نظارت بر زمین می‌تواند ۲۰۰ رنگ را تشخیص دهد
تاریخ انتشار: ۲۵ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۷۵۱۹۴۸
ایتنا - ناسا فضاپیمای جدیدی را به فضا پرتاب کرده است که زمین را رصد خواهد کرد.
ماهواره پیس (Pace) روی موشک اسپیس‌اکس حمل شد و اقیانوس‌ها و اتمسفر سیاره زمین را بررسی خواهد کرد تا به دانش اقلیمی کمک کند.
این فضاپیمای ماموریت ۹۴۸ میلیون دلاری (۷۵۱ میلیون پوندی) پیش از سپیده‌دم [پنجشنبه هشتم فوریه برابر با ۱۹ بهمن] از فلوریدا با موشک فالکون به سمت جنوب بر فراز اقیانوس اطلس حرکت کرد تا به مدار قطبی مهجور و کمتراستفاده‌شده‌ای برسد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این ماهواره دستکم سه سال از ارتفاع ۴۲۰ مایلی (۶۷۶ کیلومتری) اقیانوس‌ها و همچنین جو را بررسی خواهد کرد.
این ماهواره روزانه با دو ابزار علمی از کره زمین تصویربرداری می‌کند. ابزار سوم بررسی‌هایش را ماهانه انجام خواهد داد.
جرمی وردل، دانشمند این پروژه، گفت: «این یک چشم‌انداز بی‌سابقه از سیاره مادری ما خواهد بود.»
این مشاهدات به دانشمندان کمک خواهد کرد تا طوفان و دیگر وضعیت‌های آب‌وهوایی سخت را بهتر پیش‌بینی کنند، تغییرات زمین همراه با افزایش دما را به طور دقیق نشان دهند و بهتر پیش‌بینی کنند که رشد بی‌رویه جلبکی (یا اصطلاحا شکوفایی جلبکی زیان‌بار) چه زمانی رخ میدهد.
ناسا در حال حاضر بیش از ده‌ها ماهواره و ابزار رصد زمین در مدار دارد.
[توضیح: بر اساس جدیدترین آمار و فهرست منتشرشده در وبسایت ناسا، در حال حاضر ۳۵ ماهواره رصد زمین (EO) این سازمان در مدار وجود دارد]
اما پیس اصولا در مورد نحوه برهم‌کنش هواپخش‌های جوی از قبیل آلاینده‌ها و خاکستر آتشفشانی و حیات دریایی مانند جلبک‌ها و پلانکتون‌ها با یکدیگر شناخت بهتری ارائه میدهد.
کارن سنت جرمین، مدیر علوم زمینی ناسا، گفت: «پیس، در مقایسه با آنچه ماهواره‌های دیگر رصد می‌کنند، جنبه و گستره دیگری را به ما ارائه میدهد.»
پیس مخفف پلانکتون، آئروسل، ابر و اکوسیستم اقیانوس (Plankton, Aerosol, Cloud, Ocean Ecosystem)، پیشرفته‌ترین کاوشگری است که تاکنون برای بررسی زیست‌شناسی اقیانوس به فضا پرتاب شده است.
به گفته وردل، ماهواره‌های کنونی رصد زمین می‌توانند هفت یا هشت رنگ را رصد کنند.
پیس ۲۰۰ رنگ را مشاهده خواهد کرد و این به دانشمندان امکان میدهد انواع جلبک‌ها در دریا و انواع ذرات موجود در هوا را شناسایی کنند.
دانشمندان انتظار دارند ظرف یک یا دو ماه بتوانند داده‌ها را دریافت کنند. ناسا در یکی دیگر از ماهواره‌های پیشرفته رصد زمین که قرار است امسال پرتاب شود، در حال همکاری با هند است.
این ماهواره که نیسار (رادار دیافراگم ترکیبی ناسا-ایسرو) نام دارد، برای بررسی اثر افزایش دما بر یخچال‌های طبیعی و دیگر سطوح یخی در حال آب شدن، از رادار استفاده خواهد کرد.
پروژه پیس ناسا به رغم تلاش‌های دولت ترامپ برای لغو آن، ادامه یافت.
وردل پیش از پرتاب گفت: «این به قولی، سفری طولانی و عجیب بود.»
منبع: ايتنا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.itna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ايتنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۷۵۱۹۴۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بادبان خورشیدی ناسا در فضا باز شد
بادبان‌های خورشیدی راهی مرموز و باشکوه برای سفر در وسعت فضا هستند. آنها با شباهت به بادبان کشتی‌ها یکی از کارآمدترین راه‌ها برای فراهم کردن نیروی رانش فضاپیماها در فضا هستند.
به گزارش ایسنا، هفته گذشته بود که موشک الکترون(Electron) متعلق به شرکت راکت‌لب(RocketLab) سامانه بادبان خورشیدی مرکب پیشرفته ناسا را به فضا پرتاب کرد.
«سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته»(ACS3) ناسا یکی از دو محموله‌ای بود که از نیوزیلند به فضا پرتاب شد.
هدف این ماموریت آزمایش استقرار بادبان‌های خورشیدی بزرگ در مدار پایین زمین است و اکنون ناسا تأیید کرده که با موفقیت یک بادبان ۹ متری را در فضا مستقر کرده است.
موتور خودرو در سال ۱۸۸۶ اختراع شد. در سال ۱۹۰۳ انسان‌ها اولین پرواز خود را انجام دادند و ۵۸ سال بعد، انسان اولین سفر خود را با موشک به فضا انجام داد. فنوری موشک در طول این سال‌ها به طور قابل توجهی تغییر کرده است.
می‌توان گفت که توسعه موشک‌ها در واقع از قرن سیزدهم با شلیک تیرهای دارای پیشران توسط چینی‌ها و مغول‌ها به سمت یکدیگر آغاز شد. حالا ما موشک‌های پیشران جامد و مایع، موتورهای یونی و بادبان‌های خورشیدی را داریم.
بادبان‌های خورشیدی از جذابیت خاصی برخوردار هستند، زیرا از نیروی خورشید یا نور ستارگان برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا استفاده می‌کنند. البته این ایده جدید نیست، چرا که یوهانس کپلر(Johannes Kepler) برای اولین بار پیشنهاد کرد که می‌توان از نور خورشید برای هل دادن فضاپیماها در فضا استفاده کرد.
ما باید تا قرن بیستم صبر می‌کردیم تا یک دانشمند روسی به نام کنستانتین تسیولکوفسکی(Konstantin Tsiolkovsky) اصل چگونگی کارکرد بادبان‌های خورشیدی را تعریف کند.
سپس کارل ساگان(Carl Sagan) و سایر اعضای انجمن سیاره‌ای در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی شروع به پیشنهاد مأموریت‌هایی با استفاده از بادبان‌های خورشیدی کردند، اما این امر تا سال ۲۰۱۰ که اولین وسیله نقلیه عملی مجهز به بادبان خورشیدی موسوم به ایکاروس(IKAROS) را دیدیم، محقق نشد.
درک مفهوم بادبان‌های خورشیدی با تکیه بر فشار نور خورشید بسیار ساده است. بادبان‌ها به گونه‌ای زاویه می‌گیرند که فوتون‌ها به بادبان بازتابنده برخورد کند و فوتون‌ها با جهش از آن، فضاپیما را به جلو می‌برند.
البته برای شتاب دادن به فضاپیما با استفاده از نور، فوتون‌های زیادی نیاز است، اما این سیستم پیشران به آرامی و با گذشت زمان، یک سیستم بسیار کارآمد خواهد بود که به موتورهای سنگین یا مخازن سوخت نیاز ندارد. همین کاهش جرم، شتاب بادبان‌های خورشیدی را توسط نور خورشید آسان‌تر می‌کند، اما اندازه بادبان‌ها توسط مواد و ساختارهایی که آنها را پشتیبانی می‌کنند، محدود شده است.
به بیان ساده‌تر، بادبان‌های خورشیدی، فشار ظریف نور خورشید را مهار می‌کنند و آن را برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا به کار می‌برند. کار آنها درست مانند عملکرد کشتی‌های دریانوردی در مهار کردن باد روی زمین است. از آنجا که بادبان خورشیدی کارآمد است و نیازی به سوخت ندارد، بسیاری از طرفداران اکتشاف فضایی نسبت به این راهبرد نسبتا جدید بسیار امیدوار هستند.
ناسا روی این مشکل با فناوری بادبان خورشیدی نسل جدید خود کار کرده است. سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته آنها از تاسواره(CubeSat) ساخته شده توسط شرکت نانواویونیکس(NanoAvionics) برای آزمایش ساختار پشتیبانی این کامپوزیت جدید استفاده می‌کند.
این بادبان از مواد پلیمری انعطاف پذیر و فیبر کربن ساخته شده است تا جایگزینی سخت‌تر و در عین حال سبک‌تر برای طرح‌های ساختار پشتیبان موجود ایجاد کند.
اکنون ناسا تایید کرده است که این تاسواره به مدار پایین زمین رسیده و یک بادبان ۹ متری را مستقر کرده است. به گفته ناسا حدود ۲۵ دقیقه طول کشید تا این بادبان که ۸۰ متر مربع وسعت دارد، مستقر شود.
گفتنی است که چند ماموریت بادبان خورشیدی از جمله کاوشگر «ایکاروس»(Ikaros) ژاپن و پروژه «لایت‌سیل ۲»(LightSail 2) متعلق به «انجمن سیاره‌ای آمریکا»(The Planetary Society) پیشتر به فضا پرتاب شده‌اند. هدف از پرتاب سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته ناسا نیز توسعه بیشتر این فناوری است.
ناسا می‌گوید اگر شرایط هوایی مساعد باشد، حتی ممکن است این بادبان خورشیدی از زمین نیز قابل مشاهده باشد.
انتهای پیام
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است